New York’lu zenginlerin terapisti, milyonerler dünyasındaki toksik aşırılığa örnek olarak Succession isimli televizyon dizisini kullanıyor.
ABD’li psikoterapist Clay Cockrell, milyonerleri tedavi etme konusunda uzmanlaştığından bu yana, güçlü olmak için uğraşmayı bıraktığını söylüyor.
“Piyango almayı bıraktım. Her şeye sahip olmanın tehlikelerinin farkına vardım.”
Cockrell’in New York’ta terapi kliniği var.
Burada müşterilerinin “bolluğun toksik etkisi” ismini verdiği, sahip olduğuyla asla yetinememe problemiyle uğraş etmelerine yardımcı oluyor.
BBC News Brasil’e konuşan Cockrell, “’10 milyon dolarım olsun inançta olacağım’ niyeti ve 10 milyon doları olunca 50 milyon dolara daha muhtaçlık duyma hali. Sonuçta memnunluk banka hesabıyla gelmeyecek, zaten gelecek.”
Terapinin emellerinden biri danışanların para biriktirmek dışında bir gaye edinmesini sağlamak.
“Mutluluk sayılarda değilse nerede? Ve oradan deneysel yaklaşmaya başlıyoruz. Yardımseverlikte mi? Bağlantılarda mi? Yeni bir şeyi sıfırdan inşa etmekte mi?”
“Azim sadece tahlil edilip bir emele yönlendirildiğinde olağanüstüdür.”Cockrell, varlıklı insanları tedavi etmeye talih yapıtı başlamış. Anlattığına nazaran, varlıklı bir danışanıyla seanslarını alışılmış bir görüşme yerine parkta yürüyerek yapmış.
O danışanı da kendi etrafındakilere Cockrell’i önermiş.
Ünlü terapist, zenginlikle birlikte gelen problemleri öğrendiğinde şaşkınlığa uğradığını söylüyor. Bunların birçok vakit “birinci dünya sorunları” diye geçiştirildiğini de ekliyor.
“Birçok insan üzere ben de paranın meseleleri çözdüğüne inanırdım. Kimilerini çözüyor lakin hepsini değil. Müşterilerimin birden fazla, daha evvel şikayetlerini dinleyen terapistlerin ‘Yatınızı nereye park edeceğiniz yahut çocuklarınızın mirasını nasıl paylaştıracağınız üzere bahisleri sorun olarak görmemelisiniz’ dediklerini söylüyor. Fakat ben her vakit anlayış ve kabul yaklaşımına, onların sıkıntılarını legal olarak kabul etmeye inandım” diyor.
“Sorunları benimkilerle tıpkı olmayabilir lakin biliyorum ki para insanların hayatlarını karmaşıklaştıran bir faktör.”
Cockrell bunun dünya nüfusunun epeyce küçük bir kısmını ilgilendiren bir tecrübe olduğunu vurguluyor.
Çoğunluk için sorun, bolluktan çok paranın azlığından kaynaklanıyor.
Örneğin Britanyalı Psikoterapi Derneği’nin anketine nazaran, ülkedeki terapistlerin yüzde 94’ünün danışanlarının akıl sıhhatinin finansal telaşlar ve artan hayat maliyetleri nedeniyle kötüleştiğini söylüyor.
Uzmanlar, geçim sıkıntısına düşmenin getirdiği zihinsel yükün karar verme ve bilişsel performansımızı etkilediğini belirtiyor.
Süper zenginler konusuna geri dönersek, Cockrell, kliğine gelen bireylerin birçoklarının mutsuz olduğunu bildiğini belirtiyor: “İnsanlar keyifli olduklarında terapiste gitmezler.”
Ancak danışmanlık yaptığı insanların, “parayla hayatları zorlaşan, onlara muhakkak bir olumsuz karakter… empati eksikliği, tıpkı muvaffakiyet düzeyine ulaşamamış şahıslara karşı anlayış eksikliği getirdiği kişiler” olduğunu söylüyor.
Aynı doğrultuda, harika zenginlerin aile ilgilerinde zorluklar yaşadıklarını, gerçek dünyadan kopma eğiliminde olduklarını ve kendilerine yakınlaşanlara karşı son derece inançsız olduklarını savunuyor.
“Zengin beşerler ekseriyetle sadece kendilerini anlayanlarla etkileşime girerler. Bu çok yaygındır. Ve son derece izole hale gelir, yeni insanlara güvenemezler” diyor.
“‘Hayatıma çıkarın için mi giriyorsun? Yoksa şöhretim ve zenginliğim için mi?’ diye korkarlar. Paranoya demek abartılı olabilir lakin her vakit kuşku içindedirler bu da yeni münasebet kurmalarını pürüzler.”
ZENGİN AİLEDE BÜYÜMEK
Çocukluğunu ve ergenliğini güçlü bir ailede geçirmek beraberinde zorluklar getiriyor.
Cockrell ayrıyeten, üstün zenginlerin çocuklarının, “ebeveynlerini geçmek için muazzam bir baskı” ile karşı karşıya olduğunu belirtiyor.
Özellikle de gösteri dünyasından ünlülerin çocuklarının anne – babalarıyla birebir meslek yolunu izliyorlarsa buna maruz kaldıklarını söylüyor. Bu çocuklara bazen aşağılayıcı bir halde “nepobabies” (kayrılan bebekler) deniliyor.
Bu ağır baskı, kendi yolunu izlemek, tutkularını keşfetmek ve yanılgı yapma ya da başarısız olma hakkına sahip olmak fikriyle tam bir zıtlık gösteriyor.
Diğer yandan birçoğu da gereğince hırslı olamıyor.
“Neden üniversite okuyup kendi işimi kurayım ki?” Büyük bir servet sahibi olmak bunaltıcı olabiliyor. Bunda amaçsızlık hissi ya da ebeveynlerini geçme baskısı tesirli olabiliyor.
Clay Cockrell’in son yıllarda daha çok tanınmasını sağlayan şey tecrübeleriyle Succession (2018-2023) dizisindeki paralellikleri kaleme alması oldu. Dizide milyarder bir ailenin çocuklarının, babaları tarafından kurulan medya holdingini denetim etme uğraşı anlatılıyor.
Cockrell, dramatik yanına karşın, dizinin milyarderler üzerinde “aşırılığın toksik etkisini” tasvir etmek konusunda hayli isabetli olduğunu söylüyor.
Succession’ın muvaffakiyetinde üstün zenginlerin ekseriyetle ya hayranlık ya da küçümseme uyandırması da tesirli.
Milyarderler idol haline geldiler, muazzam bir siyasi nüfuz elde ettiler ve kimileri için vizyoner ve yenilikçi oldular.
Ancak başkaları için, en fakirler değerine servetin en zenginlerde ağırlaşmasına neden olmakla eleştirilen ve adaletsiz olduğu düşünülen global bir vergi sisteminin sembolleri haline geldiler.
Örneğin milyarder Jeff Bezos, İtalya’nın Venedik kentinde müsrif bir düğün yaparken protestocular haziran ayında onu ellerinde “Venedik’e gücün yetiyorsa vergilere de yeter” yazan pankartlarla karşıladılar.
Düğün daha sonra kent merkezinden öteki bir yere taşındı.
İngiliz yardım kuruluşu Oxfam, dünyanın en güçlü beş bireyinin servetinin 2020’den bu yana ikiye katlanırken “beş milyar kişininkinin azaldığını” iddia ediyor. Kurum buna “eşitsizlik krizi” ismini veriyor.
Clay Cockrell, ultra güçlü danışanlarının kendileriyle ilgili bu farklı görüşlerin farkında olduklarını söylüyor.
“Bu, döngüler halinde gelip giden bir şey: Toplumun en zenginlere sıkı çalışmaları için hayranlık duyduğu vakitler oluyor, bazen de bu durum değişip olumsuz hislere dönüşüyor; güya her şeyi berbat niyetli yollarla başarmışlar üzere. Bu insanların birçok inanılmaz derecede zeki, çalışkan ve hayatlarında takdire şayan şeyler başarmış. Bazen hayranlık duyuluyorlar, bazen de yeriliyorlar. Ve bu mevzuda başları çok karışık.”
Cockrell’a nazaran, sıradan beşerler için kendi tecrübesinden alınacak en büyük ders, milyoner olmanın mutluluğun sırrı olduğuna inanmamak.
“‘Yeni bir artırımla, daha da çok çalışırsam keyifli olurum’ diye düşünen bizlerin, esasen her şeye sahip olup da keyifli olmayanlara bakmamız gerekiyor. Bu bizi şu soruyu sormaya yöneltiyor: Bana memnunluk ve sevinç getirecek şey nedir? Kıymetli olan budur. İlgilerde, ailede, topluma yaptığımız katkılarda. Memnunluk buradan gelir.”
