6 Şubat’tan bu yana hala yakınlarını arıyorlar: ‘Telefonun, hayvanın değil; baban, çocuğun, torunun, kızın kayıp’

6 Şubat’ta Kahramanmaraş merkezli meydana gelen zelzelelerde 11 vilayet büyük bir yıkıma uğradı. Zelzelede en az 53 bin 725 kişi hayatını kaybetti, 107 bin 213 kişi yaralandı.

11 vilayet ortasında olan Hatay ise en büyük yıkımın meydana geldiği kent olarak kayıtlara geçti. Sayısal bilgilere ait farklı tespitler bulunsa da sarsıntı sonrası oluşan barınma ve temel gereksinimlere erişim krizi nedeniyle yaklaşık 2 milyon kişinin de zelzele bölgesinden göç ettiği iddia ediliyor.

Depremin ikinci yılı biterken yılına girerken hala sarsıntıda kaybettikleri, akıbetlerini bilmedikleri yakınlarına ulaşamayan aileler var. Yakınlarına ulaşamayan ailelerin kurduğu ”6 Şubat Sarsıntı Kayıpları Platformu”nun sözcüsü olan zelzelede İskenderun’da 24 yaşındaki mimar oğlu Mustafa Batuhan Güleç’in akıbetini soran Sema Güleç ile babaları İsmet Durur’un akıbetlerini soran kızları Nazlı Özçetin ve Pınar İnglet konuştu.

“YAŞIYOR MU, MEZARLIKTA MI KAYBOLDU?” 

İskenderun’a yıkılan 5 katlı apartmanın enkazında oğlunun bulunamadığını lakin sonradan öğrendikleri kadarıyla oğlunun yan binanın üstüne savrulduğunu, etraftakilerin ambulansı durduklarını lakin dolu olduğu için almayınca arttan gelen beyaz bir otomobile konulduğunu söyleyen Güleç, “Ondan sonrası yok. Hastanede mi kaydoldu? Vefat ettiyse mezarlıkta mı kayboldu? Yaşıyor mu? Sahiden hiçbir bilgim yok”  dedi.

Sekiz gün enkazda kaldıklarını ve sonrasında Türkiye genelinde ailesi ile birlikte tüm hastaneleri, mezarlıkları, morgları gezdiklerini bildiren Güleç, “Ben ve babası DNA örneği verdik, sonra kıyafetlerinden saç teli bulduk. Hiçbiri eşleşmedi yok, yani oğlum yok” tabirlerini kullandı.

“SÖZ VERMİŞLERDİ”

Yetkililere kayıplarının bulunması için davette bulunan Güleç, şunları söyledi:

“Platformu kurarak hükümete, devlete, yetkililere ulaşmaya çalıştık. Twitter’dan İçişleri Bakanı Ali Yerlikaya’ya ulaştık. AFAD Daire Lideri Abdullah Özçelik’i görevlendirdi Bakan Yerlikaya. Ben Ankara’ya gittim ve platform adına Abdullah Bey ile görüştüm. Görüşmelerimizde İçişleri, AFAD, Ulusal İstihbarat Teşkilatı ve Emniyet’ten oluşan bir grup kurarak kayıplarımızı arayacaklarını söylediler ve aramaya başladılar. Birçok şey yapıldı platformdan iki kişiyi buldular, bizim kayıplarımızı ararken diğer kayıplara da ulaşıldı. Onları da yakınlarına teslim ettiler. Ama sonra tıkandık yeniden. Epeydir bulunan yok. Bizim isteğimiz, bize kelam vermişlerdi onu bekliyoruz. Türkiye geneli vefat edenlerin fotoğraflarına bakılacaktı. Onlara bakmak istiyoruz. Zira karışmış olabilir cenazelerimiz. Birisi benim cenazem diye alıp götürmüş olabilir.

“AİLELERDEN DNA ALINSIN”

Bizim bir isteğimiz daha var. Mezarlıklar açılmasına tahminen aileler müsaade vermeyebilir, güç keşke açsalar birinci isteğimiz o. Açılmıyorsa da vefat edenlerin ailelerinden DNA alınsın ve kimsesizlerde yatanlarla eşleştirilsin. Ben inanıyorum eşleşenler olacak. O vakit diyecekler ‘senin gömdüğün kim?’ Bu türlü birkaç kişinin bulunacağını düşünüyorum. İsteğimiz hükümetimizden, devletimizden daha çok kıymet verilmesi.

Gerçekten belirsizlik çok sıkıntı. Biz platform olarak bir Whatsapp kümesi kurduk. Resmen birbirimizi tedavi ediyoruz zira bizi bizden öteki kimse anlamıyor. İki sene oldu her telefon çalışında ben ve öteki aileler de ‘acaba bir haber mi geldi’ ya da kapı çaldığında biliyorum beynim diyor ki ‘vefat etmiştir yoksa çıkardı’ ancak kalp diyor ki ‘acaba gelecek mi?’ Her kapı çaldığında bir umut koşuyorum gidiyorum açıyorum lakin yok birşey. Belirsizlik nitekim makus. İki sene nasıl geçti bilmiyorum. Vefat edenler yaslarını tuttular tahminen olağan hayatlarına döndüler, o da çok makus onlar için. Lakin biz yas tutup daha olağan hayatımıza dönemedik. Biz bir arayış içerisindeyiz.

“SON 2 YILIMI ÇARESİZLİK DİYE TANIMLIYORUM”

Son 2 yılımı ‘çaresizlik’ diye tanımlıyorum. Birinci başlarda sesimizi duyuramadık sonra 2024’ün 5’inci ayından sonra aramaya başlanıldı. Daha evvel olsa tahminen bulunurdu. Büyük bir çaresizlik hissediyoruz hepimiz. Bütün kayıp aileleri ismine konuşuyorum kocaman bir çaresizlik hissediyoruz.

Tüm yetkililere sesleniyorum. Ellerinden ne geliyorsa yapsınlar. Her şeyi deneyip bizim kayıplarımızı versinler canlı ya da vefat biçiminde biz razıyız kâfi ki versinler. Gidecek bir mezarımız olsun öldülerse. 6 Şubat’ta ben geçen sene enkaza gittim çiçeğimi bıraktım. Bu sene de o denli olacak. Gidecek bir yerimiz bile yok. Seneye enkazın üstüne bina yapılacak oraya da gidemeyeceğim. Bir an evvel kayıplarımızın bulunmasını istiyoruz, diğer hiçbir isteğimiz yok.

“CANLI YAHUT CANSIZ ARIYORUZ”

Almanya’da yaşayan Nazlı Özçetin ve Pınar İnglet de babaları İsmet Durur’un akıbetini soruyor. Almanya’dan telefon üzerinden manzaralı görüşme ile birinci olarak konuşan Nazlı Özçetin, “Annem enkaz altındaydı üç gün boyunca Antakya’da merkezde. Annem babamın çıktığını söylüyor. Hatta babamı diğerleriyle konuşurken duymuş. Biz canlı yahut cansız arıyoruz. İki sene içerisinde çok şey yaşadık. 2023 yılının dördüncü ayına yakın Sivas’taki bir karakoldan ihbar geldi, babamın sim kartı aldığını söylediler. Biz çabucak Almanya’dan bunu duyar duymaz uçarak Sivas’a gittik. Karakola gittiğimizde bana bilgi vermediler ‘sizi tehlikeye atamayız, biz peşindeyiz’ diyerek. Fakat bugüne kadar o ihbardan hiçbir şey çıkmadı. Görgü şahidi çok babamı sonradan mahalleli olsun, bazen çok insan ulaştı babamı gördüğüne dair fakat biz babama hala ulaşamadık” dedi.

BAKAN YERLİKAYA’YA SESLENDİ: AĞRIMIZA GİTTİ

İçişleri Bakanı Ali Yerlikaya’nın kayıp aileleri ile bir ortaya gelmesini istediklerini söyleyen Pınar İnglet, “Biz bir bütçe konuşmasında iki üç satır geçmek istemiyoruz. Bu bizim biraz ağrımıza gitti. Çok güç süreçlerden geçtik. Bizim tek istediğimiz aileler ile toparlanmak Bakanlıkta. Zati 25 aileyiz kayıp olarak, bizim kendi platformumuzda 13 aile var. Biz toplanarak o kayıp fotoğraflarına bakmak istiyoruz. Bir de milletimizden, devletimizden, halkımızdan, 81 vilayetten, yurt dışından gelen insanlarımız yardıma; gerek askerimiz, polisimiz, sıhhat çalışanımız, gönüllülerimizin kayıplarımızın fotoğraflarını nizamlı formda paylaşmalarını istiyoruz” davetinde bulundu.

“BİZ 6 ŞUBAT’TA KALDIK”

Son 2 yılda yaşadıkları süreci kıymetlendiren İngret, şunları söyledi:

“6 Şubat bitmeyen bir gece, bizim için 6 Şubat hiçbir vakit bitmedi. Biz daima orda kaldık. İnsanların hayatında ritüeller değerlidir. Biz cenazemizi alıp o ritüelleri yapamadığımız için kendimizi çok eksik hissediyoruz. Biz her ne kadar ‘ İki yıl oldu öldü’ desek de bir yanımız ‘ölmedi’ diyor. Almanya’da çok hoş bir kelam vardır, ‘umut her vakit en son ölür’ diye. Biz umudumuzu öldürmek istemiyoruz. Ben babamın yaşadığına inanıyorum. Çok makûs bir süreç. Bilimsizlik en güç, bilmemezlik çok sıkıntı. Geceleri esasen anlatılmaz birşey. Zira nasıl öldü, öldü mü, acı çekti mi, beni aradı mı, beni düşündü mü diye her gece kahroluyoruz biz.

“TEK İSTEĞİMİZ BİR MEZARI OLSUN”

Biz anlamadık güya sarsıntısı biz yaptık. Güya insanlardan para istiyoruz. Hayır. Bizim tek isteğimiz bir mezarımız olsun. Öldülerse de şu an bir yerde yatıyor bu beşerler. Başlarına giden, bir dua okuyanları yok, çiçek koyanları yok. Acımız anlatılmaz. Yeri geldi gülüyorsun, iki yıl geçti lakin acı hala orada ve hiç gitmiyor, azalmıyor da. Hani biz müslümanlar deriz ya ‘vefat edince senden yavaş yavaş uzaklaşır’ fakat bizde o his yok, hiçbirimizde yok.

“TELEFONUN, HAYVANIN DEĞİL TORUNUN, BABAN, ÇOCUĞUN KAYIP”

Bizim öykülerimiz de çok değişik. Mesela bir Ayfer Öz öğretmenimiz var, kendisi otomobiliyle kayıp. Görgü şahitleri var, öğrencileri var kendini gören zelzeleden sonra ancak artık ne arabası var ne kendisi var. Melike Kılıç var, eşi ve oğlu vefat etmiş. Onların vefatını gördüğü için ruhsal sorun yaşamış ve orada yerle bir olmuş. Komşuları polis çağırmış, polisler götürmüş sonrası yok. Sevdiğiniz kayıp, bunu bir herkesin idrak etmesini istiyorum. Telefonun, hayvanın değil; baban, çocuğun, torunun, kızın kayıp ve kimse nerde bilmiyor. İki yıl oldu bazen bir süreç geliyor ‘tamam artık bulamayacağız’ diyoruz. Lakin sonraki sabah kalkıyoruz ve devam ediyoruz. Zira bizim durmak üzere bir lüksümüz yok. Duramıyoruz zira hayatımızın bir yanı eksik. Ve bu ufak tefek birşey değil. Bu bir insan, Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı. Birden fazla öğretmen. Ayfer Öz öğretmen, Tuğba Koçar öğretmen, Mustafa Batuhan Güleç mimar…

Tek isteğimiz İçişleri Bakanlığımızdan, tüm devlet büyüklerimizden bizim için bu süreci kolaylaştırmalarıdır. Bir de lütfen bize birinci başta kelam verildiği üzere AFAD Başkanı’ndan olsun, Sayın İçişleri Bakan Yardımcısı Münir Bey’den olsun biz kayıp aileleri toplanıp dev ekranda kayıpların fotoğraflarına bakmayı arz ediyoruz, rica ediyoruz, lütfen diyoruz.”